In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30]

O. Tadeusz Tybor, ur. 29 listopada 1911 w Szerzynach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Zginął w wypadku samochodowym w dn. 1 czerwca 1946 r. w Lauingen w Niemczech, przeżywszy 34 lata. Pracował najpierw w Toruniu. Na misji w Konecku koło Aleksandrowa, został aresztowany przez Niemców i zabrany do Stutthofu, Sachsenhausen, a wreszcie do Dachau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 przez wojska amerykańskie objął duchową opiekę nad Polakami w Augsburgu. Pozostawił po sobie pamięć cichego i świątobliwego zakonnika.

O. Ignacy Grzegorczyk, ur. 29 października 1881 r. w Chytrówce. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł 2 czerwca 1911 r. w Krakowie, w wieku 29 lat. Pełnił zakonną posługę w Krakowie, Tuchowie. Był lektorem w Juwenacie. Na skutek rozwijającej się choroby musiał się ograniczyć do pracy w konfesjonale.

O. Józef Ścibor urodził się 20 stycznia 1930 r. w Kobierzynie, k. Krakowa, jako syn Pawła i Heleny z domu Tokarska. W latach 1943-1947 uczęszczał do gimnazjum przy klasztorze redemptorystów w Krakowie. W 1947 r. wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Po odbyciu nowicjatu złożył śluby zakonne 2 sierpnia 1948 r. i kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im Kopernika Redemptorystów w Toruniu (juwenat), uzyskując świadectwo dojrzałości w 1949. W latach 1950-1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów (Toruń–Tuchów). Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955. W latach 1956-59 studiował w Instytucie Muzykologii Kościelnej KUL pod kierunkiem m.in. księży profesorów H. Feichta i K. Mrowca. W latach 1960-1964 odbył studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie na Wydziale Fortepianu i Organów w zakresie specjalizacji "organy", pod kierunkiem prof. F. Rączkowskiego, uwieńczone stopniem magistra sztuki (1964). Od stycznia 1965 r. objął wykłady z dziedziny muzyki kościelnej w WSD Redemptorystów w Tuchowie, członkostwo komisji liturgiczno-muzycznej i kierownicze stanowisko w sprawach muzyki w tamtejszym Sanktuarium Maryjnym. W 1965 r. zdobył stopień magistra i licencjata na Wydziale Teologicznym KUL i w tym też roku podjąłem pracę w charakterze asystenta w Instytucie Muzyki Kościelnej KUL. Tutaj pod kierunkiem prof. J.M. Chomińskiego w 1973 r. uzyskał doktorat z teologii w zakresie muzykologii na podstawie dysertacji: „Chorał Cystersów w świetle ich traktatów z XII wieku”. W 1977 r. został adiunktem przy Katedrze Chorału Gregoriańskiego. Dalszą działalność naukową i dydaktyczną związał z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II. W 1976 r. został powołany na członka-współpracownika Towarzystwa Naukowego KUL przy Wydziale Teologicznym KUL. Od 1981 r. do 1995 r. sprawował funkcję opiekuna studentów muzykologii KUL, a od 1985 r. do 1998 funkcję kuratora Chóru Akademickiego KUL. W 1991 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie całokształtu dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej pt. „Geneza struktur modalnych w świetle traktatów Musica Enchiriadis i Commemoratio Brevis”. Od 1991 r. pełnił funkcję kierownika Instytutu Muzykologii KUL oraz od 1992 r. kierował nowoutworzoną Katedrą Teorii i Historii Muzyki Średniowiecznej, zaś rok później został powołany na członka Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL. W roku 2001 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk teologicznych w zakresie muzykologii kościelnej. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Lublinie, a od 2015 r. w Tuchowie. O. Józef Ścibor przeżył 87 lat. Odszedł do Boga w 62 roku kapłaństwa i 69 roku życia zakonnego. Spoczywa w Tuchowie. Biogram IT

• Matko Tuchowska...
• Szczęśliwi, którzy mieszkają...
• Jeśli kto służyc mi będzie...

O. Marian Kural, ur. 1 sierpnia 1907 r. w Krakowie. Profesję złożył 2 sierpnia 1928 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 r. Zmarł we Wrocławiu 4 czerwca 1981 r, przeżywszy 73 lata. Pełnił misyjną posługę w Toruniu, Tuchowie i Głogowie. Po ukończeniu studiów filologii klasycznej wykładał język łaciński i grecki w Juwenacie i Studentacie. Brak zdrowia, powtarzające się astenie natury psychicznej uniemożliwiły mu prowadzenie dalszej pracy dydaktycznej. Był towarzyski i miły w życiu wspólnotowym.

O. Fryderyk Surowy, ur. 15 marca 1926 r. w Bochni, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 czerwca 1956 r. Zmarł 6 czerwca 2001 r. w Bardzie, w wieku 75 lat. Pracował jako misjonarz w Gliwicach, Szczecinku, Głogowie, Lubaszowej oraz dwukrotnie w Bardzie na Śląsku. Przeprowadził ok. 900 prac apostolskich. Miał dar barwnego opowiadania. Odznaczał się humorem. Ostatnie dwa lata jego życia były naznaczone chorobą i cierpieniem.

O. Kazimierz Zymuła, ur. 7 grudnia 1931 r w Łękawicy, k. Tarnowa jako syn Agnieszki i Franciszka. W 1950 r. zgłosił się do redemptorystów i został skierowany do Łomnicy Zdroju, do nowicjatu. 2 sierpnia 1951 r. złożył pierwsze śluby zakonne i udał się do Torunia, by kontynuować naukę (liceum humanistyczne) i zdać maturę. Po zdanym egzaminie, nadal w Toruniu, studiował filozofię, a od 1954 teologię w Tuchowie. W dn. 6 kwietnia 1958 r. przyjął świecenia kapłańskie z rąk ks. abpa Jasińskiego. Po skończonym tzw. «drugim nowicjacie» przydzielono go do Gliwic w charakterze misjonarza ludowego, a następnie w 1959 r. do Zamościa, gdzie tworzył zgrany zespół z o. Henrykiem Szulcem. W 1963 r. został przeniesiony do Warszawy, na ul. Karolkową. Oprócz pracy misjonarskiej miał wielki talent do prac techniczno-budowlanych, który wykorzystywał dla dobra wspólnot redemptorystów i parafii w Warszawie, Bardzie (nagłośnienie i oświetlenia wzgórza różańcowego w czasie koronacji figury MB Bardzkiej), Gliwicach i ponownie w Bardzie, gdzie zbudował pierwszą ze swoich ruchomych szopek. W 1974 r. został przeniesiony do Wrocławia. Nurtowała go w tym czasie myśl o wyjeździe na misje do Brazylii, do czego przygotowywał się w wolnych chwilach. W 1979 r. pojechał do Brazylii, gdzie podjął się pracy misyjnej, a przede wszystkim różnorakiej pomocy w sprawach organizacyjnych i technicznych, które były wielką bolączką pierwszych misjonarzy z Polski. Bardzo zasłużył się w tym względzie w sanktuarium w Bom Jesus da Lapa oraz przy kościele św. Łazarza w Salwadorze, a także przy budowie tamtejszego seminarium redemptorystów. O jego charakterze i sobie właściwym poczuciu humoru świadczy fragment jednego z jego listów opisujących pracę na misjach: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale żąć to się oni łatwo nie dają”. W Brazylii pracował 10 lat, 2 lata w Boliwii (także budując i udoskonalając), następnie po 1991 r. w Kazachstanie 1,5 roku, a także pewien czas na Ukrainie. Angażował się też w okresową pomoc duszpasterską w Bawarii. Był budowniczym i odnowicielem wielu ruchomych szopek, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Po ostatecznym powrocie do Polski, należąc cały czas do Wiceprowincji Bahia, ostatnie lata życia spędził w Krakowie. Szopki ruchome zbudowane przez o. Kazimierza Zymułę: Bardo, Tuchów, Toruń, Pietropawłowsk (Kazachstan), Kraków, Zakopane, Braniewo, Głogów, Warszawa (ul. Karolkowa), Łukowica, Truskawiec (Ukraina), Burkina Faso (częściowo). Był człowiekiem o specyficznym stylu bycia, może nieco nawet szorstkim, ale na swój sposób gorliwym. Chętnie dzielił się ze Współbraćmi swą życiową mądrością i choć do sposobu jej przekazywania trzeba było się nieco przyzwyczaić, to jednak chętnie się go słuchało. Nie przywiązywał wagi to spraw materialnych, a spełnienie powołania jako redemptorysty było możliwe – oprócz Bożej łaski –  na pewno dzięki jego silnej woli. Zmarł w Krakowie, w dn. 6 czerwca 2018 r. osiągnąwszy wiek 86 lat. w Krakowie też spoczywa.

O. Wojciech Nipocki, ur. 12 marca 1880 r. w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł w Krakowie 7 czerwca 1938 r., w wieku 58 lat. Przebywał w Mościskach, Krakowie. Był magistrem Nowicjatu, rektorem oraz konsultorem prowincjalnym. Całą duszą oddawał się pracy misyjnej. Odznaczał się duchem modlitwy.

O. Władysław Zdunek, ur. 26 marca 1936 r. w Uszwi, w diecezji tarnowskiej. Zmarł w dn. 7 czerwca 2018 r., w Kopenhadze, jako członek Prowincji Wiedeń-Monachium. Przeżył 82 lata, zmarł w 62 roku życia zakonnego i 57 roku kapłaństwa. W rok po maturze, zdobytej w Brzesku, został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. W 1955 r. ropocząl nowicjat w Braniewie, a skończył go w Łomnicy pod duchowym przewodnictwem o. Emanuela Trzemeskiego. Następnie w Toruniu odbył dwuletnie studia filozofii, po czym cztery lata teologii w Tuchowie. Tam też, w sierpniu 1961 r., otrzymał święcenia kapłańskie. Przez pierwszy rok po święceniach pracował w Tuchowie. Wrócił następnie do Torunia, by rozpocząć  Drugi Nowicjat, przygotowujący do głoszenia misji. Po nim skierowano go do pracy w Warszawie, w parafii św. Klemensa. Dwa lata później został socjuszem w seminarium redemptorystów w Tuchowie, a następnie duszpasterzem powołań zakonnych. W tej roli przepracował 8 lat. Kilka lat później, jako duszpasterza w Gliwicach, przełożeni skierowali go na studia psychologii na KUL-u w Lublinie. Studia ukończył doktoratem z filozofii, o specjalizacji "psychologia wychowawcza". W styczniu 1971 podjął pracę misyjną Danii. Służył duszpastersko w Kopenhadze, Odense, Nyborg, Assens, Hvidovre, poświęcając swoją energię Duńczykom, Wietnamczkom i Polakom. Ojciec Władysław Zdunek był jednym najbardziej zasłużonych kapłanów polskich pracujących w Danii. Przez wiele lat, poczynając od roku 1989, pracował też jako koordynator Polskiej Misji Katolickiej w Danii. Przez lata pełnił ponadto funkcję kapelana Koła Armii Krajowej, kapelana Samodzielnego Koła Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Był też współzałożycielem Związku Harcerstwa Polskiego w Danii i jego kapelanem. Pełnił wreszcie funkcję kapelana Domu Polonii w Kopenhadze oraz inicjował uroczystości religijne i narodowe. Spoczywa w Kopenhadze.

Br. Adam Krzysztofik, ur. 8 sierpnia 1909 r. w Przedborzu, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1935 r. Zmarł 8 czerwca 1986 r., w wieku 76 lat, w Warszawie. Przebywał w zakonnej posłudze w Krakowie, Toruniu, Warszawie i w Łomnicy Zdroju. Był kucharzem, jeździł wraz z misjonarzami na prace i rozprowadzał dewocjonalia. W czasie wojny starał się z poświęceniem o zaopatrzenie dla Nowicjatu w Łomnicy Zdroju. Odznaczał się pogodą ducha, pracowitością.

O. Henryk Piszkalski, ur. 19 grudnia 1921 r. w Grudziądzu, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1940 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1948 r. Zmarł 12 czerwca 1995 r. w Krakowie, w wieku 73 lat. W czasie wojny został wysłany na roboty przymusowe do Niemiec z powodu odmowy przyjęcia pochodzenia niemieckiego. Po powrocie ukończył seminarium. Pracował apostolsko w Tuchowie, w Zamościu, Gliwicach, Bardzie Śląskim oraz Krakowie, gdzie studiując uzyskał licencjat i doktorat z zakresu psychologii. Wykładał w różnych seminariach i na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Owocem jego pracy naukowej były książki, liczne artykuły i recenzje. Cechowały go wrażliwość na Pana Boga i drugiego człowieka. Przejawiał zdrowe ambicje w realizowaniu powierzonej mu zadań duszpasterskich i naukowych. Był miłośnikiem konfesjonału i ołtarza.

O. Tadeusz Mitera, ur. 13 sierpnia 1911 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie przyjął 11 sierpnia 1935 r. Zmarł 14 czerwca 1979 r. w Charata, w wieku 67 lat. Wyjechał do Argentyny w 1938 r. Pracował na misjach w Charata, Pinedo i w Villa Ángela, gdzie spoczywa. Pełnił posługę proboszcza i superiora. Był bardzo lubiany i szanowany przez ludzi. Odznaczał się szczerością, prostotą, pracowitością.

O. Czesław Rogus, ur. 1 października 1924 r. w Dobrkowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1953 r. Zmarł 14 czerwca 1993 r. w Braniewie, przeżywszy 68 lat. Spoczywa w Tuchowie. Ukończył Drugi Nowicjat w Gliwicach. Był socjuszem w Studentacie. Pracował w duszpasterstwie w Braniewie i Lubaszowej, gdzie był także ekonomem. Był zawsze oddany Zgromadzeniu, wspólnocie, do której przynależał. Powierzone mu funkcje wypełniał gorliwie i sumiennie.

Br. Stanisław Markowicz, ur. 23 października 1914 r. w parafii Rudy Rysie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1959 r. Zmarł 15 czerwca 1994 r. w Elblągu, w wieku 79 lat. Pełnił zakonną posługę w Braniewie i w Elblągu. Był zakrystianinem. Pozostawił przykład cichego, pracowitego i rozmodlonego współbrata.

Br. kl. nowicjusz Szymon Hendel, ur. 8 lutego 1917 r. w Trzcińcu, w diecezji przemyskiej. Nowicjat rozpoczął 1 lipca 1936 r. Profesję zakonną złożył in articulo mortis w dn. 21 sierpnia 1936 r. Zmarł 16 czerwca 1937 r. w Mościskach, w wieku zaledwie 20 lat. Zapowiadał się na dobrego kaznodzieję. W czasie choroby interesował się Zgromadzeniem, współbraćmi. Odznaczał się cierpliwością, pogodą ducha i poddaniem się Woli Bożej.

O. Marcin Nowakowski, ur. 8 listopada 1886 r. w Mościskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 sierpnia 1906 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 listopada 1911 r. Zmarł 18 czerwca 1912 r. w Maksymówce, przeżywszy 25 lat. Swoją chorobę przyjął z pokorą jako wolę Bożą. Pozostał w pamięci jako wzorowy zakonnik.

O. Franciszek Nowakowski, ur. 1 kwietnia 1897 w Zakościelu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1917 r. Święcenia otrzymał 8 kwietnia 1923 r. Zmarł 19 czerwca 1969 r. w Toruniu, w wieku 72 lat. Pracował apostolsko głównie w Toruniu. Był wykładowcą j. łacińskiego i francuskiego w Juwenacie oraz socjuszem. Wiele pracował także w parafialnym duszpasterstwie. Był niezwykle dobry, promieniujący radością, wyrozumiały. Kochał młodzież i lubił z nią przebywać.

O. Wincenty Skoczeń, ur. 12 lutego 1927 r. w Żeleźnikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1947 r. Dnia 20 czerwca 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie. Zmarł 19 czerwca 1992 r. w Krakowie, w wieku 65 lat. Po ukończeniu Tirocinium w Warszawie był misjonarzem w Braniewie, Tuchowie, Lubaszowej i Krakowie. Ponadto był rektorem w Lubaszowej i Głogowie. Miał bardzo miły głos, prosty styl mówienia, czytelny przekaz, z którego jasno wynikały zasady moralne, przestrogi czy zobowiązania. Mimo cukrzycy przyjmował zaproszenia na misje, rekolekcje, kazania odpustowe w Tuchowie i okolicznościowe w klasztornej parafii w Krakowie.

O. Jan Rzepiela (senior) urodził się 16 stycznia 1945 roku w Szymbarku k. Gorlic. Pierwszą profesję zakonną w Zgromadzeniu Redemptorystów złożył 15 sierpnia 1964 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1970 roku. Pracował najpierw jako katecheta w Toruniu (1970-1971), potem jako katecheta i wikariusz w Tuchowie (1971-1975). W 1975 roku rozpoczął studia w Katedrze Teologii Fundamentalnej KUL, uzyskując w 1978 roku tytuł licencjusza na podstawie pracy Mitologiczna interpretacja Ewangelii w ujęciu Andrzeja Niemojewskiego. Następnie rozpoczął studia doktoranckie, ale już w 1979 roku podjął wykłady z teologii fundamentalnej, ekumenizmu i religiologii w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie. W latach 1984-1990 pełnił funkcję przełożonego domu nowicjatu w Lubaszowej, kontynuując nadal wykłady w WSD Redemptorystów i w nowicjacie Sióstr Służebniczek Dębickich w Tuchowie. Był też odpowiedzialny za budowę kościoła św. Gerarda w Lubaszowej. W 1990 roku powrócił do Tuchowa, a w 1997 roku ponownie do Lubaszowej. Od 2000 roku pracował w Paczkowie, natomiast od 2014 roku był ponownie członkiem wspólnoty redemptorystów w Tuchowie. O. Jan był bardzo cenionym i serdecznym duszpasterzem, kaznodzieją wzbudzającym gorące uczucia i przez wiele lat lubianym wykładowcą teologii fundamentalnej i religiologii w tuchowskim Seminarium Redemptorystów. Większość swego życia zakonnego spędził przy sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej i był jej gorliwym czcicielem. Ostatnie dwa tygodnie życia spędził na intensywnej terapii w szpitalu w Krakowie, w związku z potwierdzonym zakażeniem koronawirusem. Tutaj też zmarł w dn. 19 czerwca 2020 roku, w wieku 75 lat, w 56 roku życia zakonnego i w roku złotego jubileuszu kapłaństwa. Spoczywa w kwaterze Redemptorystów w Tuchowie.

O. Marceli Polakowski, ur. 26 kwietnia 1883 r. w Nowosiółkach, w archidiecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1903 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 4 lipca 1909 r. Zmarł 20 czerwca 1925 r. w Toruniu, przeżywszy 42 lata. Pracował jako lektor w Juwenacie w Tuchowie oraz Toruniu. Na początku I Wojny Światowej pracował w Linzu jako kapelan w szpitalach.

O. Jan Słowik, urodził się w dn. 1 czerwca 1936 roku w Szczepanowicach, w diecezji tarnowskiej. Syn Piotra i Katarzyny, był jednym z ich ośmiorga dzieci. Wstąpił do Zgromadzienia Najświętszego Odkupiciela w dn. 15 sierpnia 1952 roku. Po złożeniu pierwszych ślubów w dn. 31 sierpnia 1953 roku, złożył profesję wieczystą w dn. 2 sierpnia 1959 roku. Przyjął swięcenia kapłańskie w dn. 26 czerwca 1960 roku. Po uzyskaniu liecencjatu z teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracował w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie jako wykładowca (zwłaszcza łaciny, wprowadzenia do Pisma św. i archeologii bibijnej) i wychowawca (socjusz). Od lipca 1965 służył też jako nieoceniana pomoc duszpasterska i spowiednik w sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej. Był także uznanym w okolicy pszczelarzem. Dał się poznać jako dobry człowiek, lubiany nauczyciel, ceniony współbrat, zaradny zarządca zatroskany o wspólnotę i społecznik o uznanej kompetencji. We wszystkim cechowała go przekonywująca skromność i wielka pracowitość w służbie Ewangelii. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w szpitalu w Tarnowie, w dn. 23 czerwca 2020 roku, w wieku 84 lat, z których 67 w Zgromadzeniu, a 60 w kapłaństwie. Spoczywa w Tuchowie.

O. Karl Jestershein, ur. w 1765 r. w Gera, w Saksonii. Profesję zakonną złożył w 1789 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 listopada 1791 r. Zmarł 24 czerwca 1844 r. w Kozłówce, w wieku 79 lat. Pracował w klasztorze św. Benona jako kaznodzieja niemiecki, prokurator seminarium duchownego w Warszawie, rektor klasztoru św. Benona. Wywieziony do Kostrzyna, powrócił do Polski i przez długie lata w imieniu Zgromadzenia starał się u władz o odzyskanie majątku zniesionego klasztoru. Był wizytatorem szkół w powiecie siedleckim, wójtem gminy Pruszyn oraz prowizorem Seminarium Głównego w Warszawie.

O. Stanisław Hausner, ur. około 1780 r. w Warszawie. Profesję zakonną złożył w 1805 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1805 r. Zmarł 25 czerwca 1807 r. w Warszawie, przeżywszy 27 lat. Należał do wspólnoty Benonitów. Pracował w wojskowym szpitalu, gdzie uległ zakażeniu.

O. Stanisław (Estanislao) Idzi, ur. 26 czerwca 1912 r. w Azara, w Argentynie. Profesję zakonną złożył 12 lutego 1931 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 marca 1936 r. Zmarł 25 czerwca 1990 r. w La Plata, w Argentynie, w wieku 78 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Pracował w Buenos Aires, Salta, Tucuman, Goya. W roku 1963 opuścił prowincję Buenos Aires i wstąpił do naszej wiceprowincji. Był misjonarzem, profesorem w seminarium, proboszczem, spowiednikiem, a także pisarzem i redaktorem biuletynu Farol de Diogenes. Choroba sprawiła, że przez 8 lat poruszał się na wózku inwalidzkim.

O. Kazimierz Lendzion, ur. 12 lutego 1913 r. w Chełmnie, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1938 r. Zmarł 25 czerwca 1992 r. w Gdyni, przeżywszy 79 lat. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę w Bardzie Śląskim, następnie w Mościskach. Był proboszczem, rektorem. W Mościskach został uwięziony i zesłany do pracy w łagrach w Rosji w latach 1952-1956. Odznaczał się pogodą ducha. Był towarzyski, lubiany przez wspólnotę.

O. Jakub Vannelet, Francuz, ur. w 1769 r. w Reims, w Szampanii. Wskutek rewolucji opuścił kraj rodzinny i przybył do Warszawy. Profesję zakonną złożył 13 listopada 1796 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 kwietnia 1797 r. Zmarł w Warszawie 26 czerwca 1807 r., przeżywszy ok. 37 lat. Pracował w Warszawie. W szkole przy klasztorze św. Benona uczył geografii, a w seminarium filozofii, metafizyki, logiki. Był prefektem Studentatu, magistrem Nowicjatu, spowiednikiem sióstr zakonnych.

Br. Wincenty - Józef Michalczyk, ur. 26 lutego 1880 r. na Śląsku Opolskim, w diecezji wrocławskiej. Profesję zakonną złożył 18 kwietnia 1909 r. Zmarł 27 czerwca 1955 r. w Głogowie, w wieku 75 lat. Pracował we Wrocławiu, Bardzie i Głogowie. Był zakrystianem, furtianem, ogrodnikiem, refektorialnym. Odznaczał się pracowitością, usłużnością, pobożnością, spędzając wiele czasu na adoracji Najświętszego Sakramentu.

O. Tadeusz Majgier, ur. 12 czerwca 1932 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł 27 czerwca 2011 r. w Głogowie, przeżywszy 79 lat. Pełnił kapłańsko-misyjną posługę w Braniewie, Krakowie, Warszawie, Paczkowie, Gliwicach i w Głogowie. Był misjonarzem i rekolekcjonistą. Odznaczał się bystrością umysłu, spostrzegawczością, pogodnym usposobieniem, przywiązaniem do Zgromadzenia. Był towarzyski i łatwo nawiązywał kontakty.

O. Neilton da Mota Junqueira C.SS.R. urodził się w Serrinha (stan Bahia) w Brazylii, w dn. 1 stycznia 1973 roku, w rodzinie Izaiasa de Oliveira i Noemí da Mota Junqueira. Miał dwie siostry: Noildę da Mota Junqueira i Irenildę da Mota Junqueira. Po wstąpieniu do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela  w 1997 roku, odbył dwuletnie studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie w Salvadorze. W 2000 roku rozpocząl nowicjat w Abadia de Goiás, który ukończył profesją zakonną, złożoną w dn. 18 lutego 2001 roku. W latach 2001-2004 kontynuował studia teologiczne na uniwersytecie w Salawadorze. Święcenia kapłańskie przyjął w dn. 6 lutego 2006 roku w katedrze Senhora Santana w Serrinha (Bahia). Pełnił posługę jako duszpasterz powołań, członek zespołu ds. misji ludowych, proboszcz parafii Bom Jesus da Lapa, współpracownik w sanktuarium i parafii Matki Bożej Wspomożycielki w Porto Seguro (Bahia). W ostatnim okresie życia był członkiem wspólnoty i zespołu duszpasterskiego w sanktuarium Bom Jesus da Lapa. Jego ostatnią pracą apostolską były misje w parafii Deus Menino w Ibicaraí (Bahia) w czerwcu 2023 r. Rankiem 20 czerwca 2023 roku doznał udaru mózgu i zmarł w szpitalu w Salwadorze. Przeżył 50 lat, w życiu zakonnym 22 lata, z których 17 w posłudze kapłańskiej. Był członkiem brazylijskiej Wiceprowincji Bahia, należącej do Prowincji Warszawskiej Redemporystów. Spoczywa w Serrinha, gdzie się urodził.

Br. Augustyn - Jan Majewski, ur. 20 czerwca 1910 r. w Bielczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 października 1937 r. Zmarł 29 czerwca 1955 r. w Gliwicach, w wieku 45 lat. Pełnił zakonną posługę w Tuchowie, Warszawie, Krakowie, Gliwicach i w Głogowie. Był dobrym kucharzem. Obdarzony pięknym głosem, śpiewał w kościele z ludem pieśni, godzinki. Odznaczał się pracowitością, pogodą ducha, wewnętrznym pokojem, pobożnością, poczuciem humoru oraz wdzięcznością za opiekę podczas choroby.

O. Jan Szczepański, urodził się 6 października 1933 r. w Bielowach k. Pilzna, w diececji tarnowskiej. Zmarł w Tuchowie, 30 czerwca 2019 r., przeżywszy 85 lat. Spoczywa w Krakowie, na Cmentarzu Podgórskim. O. Jan wstąpił do Juwenatu Redemptorystów w 1949 r. w Toruniu, a rok później rozpoczął nowicjat w Braniewie. 2 sierpnia 1951 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Seminarium duchowne ukończył w Tuchowie i tam też 6 kwietnia 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po rocznym tirocinium pastoralnym w Warszawie został przydzielony do Krakowa w charakterze katechety i duszpasterza. Uczęszczał wówczas na wykłady w rocznym Studium Życia Rodzinnego dla duszpasterzy, powstałe przy Papieskim Wydziale Teologicznym. Po pięciu latach pobytu w Krakowie pracował dwa lata jako wikariusz i katecheta w Bardzie, oraz rok w Elblągu. W 1968 r. został przeniesiony powtórnie do Krakowa, by równolegle z pracą duszpasterską studiować liturgikę na Instytucie Liturgicznym Papieskiego Wydziału Teologicznego, gdzie w 1971 r. otrzymał tytuł licencjusza teologii. Przeniesiony do Wrocławia w charakterze wikariusza, po roku został proboszczem parafii NMP Matki Pocieszenia. Był również duszpasterzem akademickim. Po trzech latach  został proboszczem w Szczecinku, na jeden rok, z powodów zdrowotnych. Po rocznym odpoczynku w Skarżysku Kamiennej, w 1978 r. podjął pracę jako katecheta i i duszpasterz ludzi morza w Gdyni. W latach 1983-1991 pracował w Gliwicach, jako kapelan szpitali. Następnie przez kilka lat był prefektem kościoła św. Benona przy ul. Pieszej w Warszawie, skąd pod koniec lat 90-tych został przeniesiony do Krakowa, a następnie do  Tuchowa, gdzie spędził ostatni czas swego życia. Pozostawił po sobie m. in. obszerne studium historyczno-pastoralne „Pierwsza Komunia dzieci w Kościele rzymskokatolickim w Europie Zachodniej i w Polsce”, przepracowywane kilka razy, znak wieloletniego, pełnego pasji, zaangażowania w pracę duszpasterską Zgromadzenia, w którym przeżył 68 lat, z tego 59 w kapłańskiej posłudze.

Bł. Bp Bazyli (Wasyl) Wełyczkowski urodził się 1 czerwca 1903 roku w Stanisławowie, obecnie Ivano-Frankivsk, na Ukrainie. Do Seminarium we Lwowie wstąpił w 1920 roku, a po otrzymaniu diakonatu wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów obrządku bizantyjskiego. W 1925 roku złożył śluby zakonne i przyjął święcenia kapłańskie. Ponad 20 lat  pracował jako misjonarz ubogich miast i wsi, również poza Ukrainą Zachodnią. W dn. 11 kwietnia 1945 roku, razem z całą hierarchią greckokatolicką, został aresztowany przez władze sowieckie i skazany na karę śmierci. Wyrok jednak został zmieniony na 10 lat ciężkich robót w obozie pracy. Zwolniony z obozu w 1955 roku powrócił do Lwowa i mimo nadwyrężonego do granic wytrzymałości zdrowia i sił podjął w ukryciu działalność duszpasterską. W 1959 roku został mianowany „biskupem kościoła milczącego”, konsekrację mógł jednak przyjąć dopiero cztery lata później w ukryciu hotelowego pokoju w Moskwie. Dnia 2 stycznia 1969 roku został on ponownie aresztowany i skazany na trzy lata więzienia, jednak z powodu choroby serca po kilku miesiącach uwolniony. W 1972 roku władze sowieckie nie zezwoliły mu na zamieszkanie we Lwowie. Przez Jugosławię i Rzym, gdzie był przyjęty na audiencji przez papieża Pawła VI (8 kwietnia 1972) udał się do Kanady, gdzie zmarł w opinii świętości 30 czerwca 1973 roku. Jego śmierć była wynikiem wolno działającej trucizny, która została mu wstrzyknięta przed wyjazdem do Jugosławii. W poczet błogosławionych został zaliczony przez Jana Pawła II, 27 czerwca 2001 roku, podczas pielgrzymki apostolskiej na Ukrainę. W poczet błogosławionych zaliczył go Jan Paweł II, dnia 27 czerwca 2001 roku, podczas pielgrzymki apostolskiej na Ukrainę, razem z dwudziestoma czterema innymi męczennikami Kościoła greckokatolickiego.

Sługa Boży O. Wilhelm Janauschek, ur. 19 października 1859 r. w Wiedniu. Profesję zakonną złożył 28 kwietnia 1878 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 sierpnia 1882 r. Zmarł 30 czerwca 1926 r. w Wiedniu, w wieku 66 lat. Przebywał głównie we Wiedniu i Leoben. Był jednym z filarów Prowincji Wiedeńskiej jako długoletni magister Nowicjatu, rektor i prowincjał. Wielu członków późniejszej polskiej prowincji pod jego kierunkiem ukończyło Nowicjat. Był wizytatorem polskiej prowincji w 1912 r. Odznaczał się duchem modlitwy, ufności w Opatrzność Bożą. Jego proces beatyfikacyjny jest w toku.

Benedicamus Domino!

« MAJUS ÷ JULIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia / DL