Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25]
[26] [27] [28] [29]

O. Władysław Rogowski, ur. 10 lutego 1921 r. w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1944 r. Zmarł w Gliwicach 1 lutego 1973 r., w wieku 51 lat. Przebywał w Krakowie, Głogowie, Gliwicach i Toruniu. Uzyskał magisterium z teologii i filozofii. Pełnił obowiązki lektora w Juwenacie, katechety, konsultora. Był dobrym kaznodzieją i misjonarzem ogromnie wrażliwym na ludzką biedę oraz niestrudzonym spowiednikiem. Odznaczał się apostolską gorliwością.

O. Alojzy Jaworski, ur. 21 czerwca 1936 r. w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 lipca 1961 r. Zginął w wypadku samochodowym w Bydgoszczy w dn. 1 lutego 1975 r., osiągnąwszy wiek 38 lat. Spoczywa w Toruniu, gdzie był kapelanem szpitala i pomocnikiem w miejscowym duszpasterstwie. Miał piękny głos, chętnie śpiewał. Był wzorowym i przykładnym współbratem.

O. Bolesław Celiński, ur. 12 grudnia 1926 r. w Zakopanem. Profesję zakonną złożył 16 marca 1945 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 września 1951 r. Zmarł 1 lutego 1982 r. w Tuchowie, przeżywszy 55 lat. Pracował w duszpasterstwie w Zamościu. Po ukończeniu studiów filozoficznych na KUL-u w Lublinie był wykładowcą w Studentacie w Toruniu i w Tuchowie. Jako pierwszy poruszył publicznie sprawę heroicznej postawy i śmierci grenadiera Ottona Schimka, bardzo się w nią angażując. Był rektorem w Tuchowie. Pozostawił po sobie pamięć sumiennego i gorliwego zakonnika, a przy tym towarzyskiego, pogodnego i lubianego. Był surowy wobec siebie i wyrozumiały wobec innych.

O. Mieczysław Fąfara, ur. 11 kwietnia 1915 r. w Říčany, w diecezji Praha, Czechy. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 r. Zmarł w Krakowie, w dn. 2 lutego 1985 r., w wieku 69 lat. Obdarzony dobrym głosem i kaznodziejskim talentem posługiwał apostolsko w wielu wspólnotach jako misjonarz. Był przełożonym domu w Łomnicy. Odznaczał się dużą pracowitością.

Br. kl. Franciszek Kuraś, ur. 6 września 1867 r. w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1887 r. w ówczesnej Prowincji wiedeńskiej (0500). Zmarł 3 lutego 1892 r. w Pradze. Odznaczał się umiłowaniem reguły i Zgromadzenia. Wróżył dobre nadzieje na przyszłość. Szybko rozwijająca się choroba przyczyniła się do przedwczesnej jego śmierci w wieku 24 lat.

O. Stefan Zalewski, ur. 17 kwietnia 1921 r. w Grudziądzu, w diecezji toruńskiej (dawna chełmińska). Profesję zakonną złożył 8 września 1940 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1947 r. Zmarł 3 lutego 2010 r. w Tuchowie, w sędziwym wieku 88 lat. Wykładał historię filozofii i etykę w Toruniu oraz teologię dogmatyczną i apologetykę w Tuchowie. Był prefektem studentatu, magistrem nowicjatu, przełożonym w Krakowie, Lubaszowej, Głogowie, rekolekcjonistą, spowiednikiem i kierownikiem duchowym dla wielu sióstr zakonnych, zwłaszcza Józefitek. Odznaczał się poczuciem humoru, serdecznością wobec księży diecezjalnych, umiłowaniem liturgii.

O. Léon Bégin, Francuz, ur. 29 października 1878 r. w Liffol-le-Grand (Lotaryngia), w diecezji S. Deodatus (Saint-Dié). Profesję zakonną złożył 8 września 1899 r. w dawnej Prowincji Lyońskiej (0400). Święcenia kapłańskie otrzymał 27 września 1903 r. Zmarł 4 lutego 1961 r. w Warszawie, osiągnąwszy wiek 82 lat. Pracował apostolsko w Maksymówce, Tuchowie i Warszawie. Był lektorem filozofii w Maksymówce i w Tuchowie prawie przez 25 lat. W Warszawie był ekonomem. Rozwinął działalność charytatywaną i apostolską wśród chorych, innowierców, upadłych kobiet oraz żyjących w niesakramentalnych związkach małżeńskich. Pomagał Polakom rozproszonym po całej Francji. Chętnie służył swoją kapłańską posługą siostrom zakonnym. Z nominacji abpa Warszawy, kardynała Aleksandra Kakowskiego (1862-1938), kontynuował dzieło błogosławionego księdza Ignacego Kłopotowskiego (1866-1931), pisząc pierwowzór konstytucji dla ówczesnego Pobożnego Stowarzyszenia sióstr Loretanek. Był świątobliwy. Trwają starania o jego beatyfikację.

O. Stanisław Ciurej (Ciurey), ur. 20 marca 1914 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1939 r. Zmarł 5 lutego 2005 r. w Posadas, w Argentynie, w sędziwym wieku 90 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Przed rozpoczęciem II Wojny Światowej wyjechał do Argentyny. Pracował w Charata, Las Lomitas, Villa Ángela, Resistencii, Posadas, San Pedro. Był przełożonym i proboszczem w wielu miejscach. Założył Centrum dla Indios, był dyrektorem diecezjalnej Caritas, kapelanem wojskowym i więźniów w Loreto, dyrektorem juwenatu, redaktorem różnych pism. Opublikował wiele książek. Był człowiekiem wielkiego serca, dostrzegał ludzi w potrzebie, niósł im pomoc, służył dobrymi radami.

O. Kazimierz Nocuń, ur.14 października 1906 r. w Mikołajowie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1928 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 r. Niosąc kapłańską posługę chorym na tyfus zaraził się i zmarł 6 lutego 1942 r. w Zamościu, w wieku 35 lat. Przebywał w Toruniu, Tuchowie, Warszawie, Wilnie, Zamościu. Był wybitnym misjonarzem i kaznodzieją. Miał poczucie humoru. Odznaczał się pracowitością. Wytrwale znosił przeciwności.

Br. Adam - Władysław Kusionowicz, ur. 22 maja 1872 w Czchowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1905 r. Zmarł 7 lutego 1920 r. w Krakowie, w wieku 47 lat.  Przebywał w Tuchowie, Krakowie. Pracował głównie jako szewc i ogrodnik. Odznaczał się pracowitością. Umiał przyznać się do popełnionych błędów i za nie przeprosić.

O. Jerzy Górowski, ur. 8 marca 1948 r. w Jelnej (Gródek nad Dunajcem), w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1967 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1973 r. Zmarł w dniu 7 lutego 2012 roku w Odense (Dania), w ówczesnej "Regio Kopenhaga", przeżywszy 63 lata. Przebywał w Braniewie i Toruniu. W 1978 r. wyjechał do Danii. Był katechetą, duszpasterzem młodzieży, rekolekcjonistą, proboszczem, przełożonym Regii kopenhaskiej, do której należał. Z gorliwością i poświęceniem pracował dla Duńczyków. Wiele czasu i sił poświęcał na towarzyszenie młodym ludziom w Odense. Posiadał umiejętność szybkiego nawiązywania kontaktów. Był dobrym gospodarzem. Miał poczucie humoru i potrafił się serdecznie cieszyć. Ostatnie lata jego życia były naznaczone chorobą Alzheimera.

O. Kazimierz Langanki, ur. 9 lutego 1781 r. Jezioranach, w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1803 r., w Wikariacie zaalpejskim (3500). Święcenia kapłańskie otrzymał 23 października 1803 r. Zmarł 11 lutego 1847 r. w Bisztynku, w wieku 66 lat. Pracował w Triebergu, Babenhausen, Chur, Visp i Warszawie, gdzie przynależał do wspólnoty św. Benona. Po zniesieniu klasztoru św. Benona przebywał na Warmii będąc proboszczem w Bisztynku.

O. Tadeusz Napieralski, ur. 20 października 1932 r. w Poznaniu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1960 r. Zmarł 11 lutego 2002 r. w Resistencia, w wieku 69 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Pracował w Krakowie, Głogowie i Elblągu. W 1967 r. wyjechał do Argentyny, gdzie pracował w Characie, San Pedro, Villa Ángela, Resistencii oraz w Quilmes i Posadas. Był proboszczem, przełożonym wspólnoty, kapelanem szkoły marynarki wojennej. W pracy duszpasterskiej cieszył się wielkim zaufaniem wśród ludzi.

O. Edmund Morawiec, ur. 29 października 1930 r. w Lgoczance (diec. częstochowska). Złożył pierwsza profesja zakonną w Zgromadzeniu Redemptorystów 4 października 1950 r., a święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 r. Zmarł w Tuchowie w wieku 88 lat. Spoczywa kwaterze redemptorystów na Cmentarzu Wolskim w Warszawie. Studiował na Wydziale Filozofii KUL, otrzymując w 1961 r. tytuł magistra filozofii w zakresie metafizyki, na podstawie pracy Rola intuicji w uznawaniu zdań filozoficznych u Kartezjusza. W 1964 r. uzyskał stopień naukowy doktora filozofii w zakresie metafizyki na podstawie rozprawy Przedmiot a metoda w filozofii Kartezjusza. Jesienią 1964 r. został zatrudniony w charakterze asystenta na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej w ATK (obecnie UKSW) w Warszawie. W 1971 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Rola intuicji w przyjmowaniu założeń w metafizyce ogólnej u J. Maritaina. W listopadzie 1971 r. otrzymał nominację na kierownika katedry metafizyki na wspomnianym wydziale. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych Rada Państwa nadała mu uchwałą z dnia 16 października 1985 r. na podstawie monografii W kierunku metafizyki egzystencjalnej. Stanowisko profesora zwyczajnego w ATK otrzymał w sierpniu 1993 r. Był kierownikiem Sekcji Filozofii Bytu, Boga i Religii. Pełnił też wiele ważnych funkcji administracyjnych: prodziekana na Wydziale Filozofii, pełnomocnika rektora ds. młodzieży, sekretarza redakcji półrocznika wydziałowego „Studia Philosophiae Christianae”, zastępcy redaktora naczelnego tegoż półrocznika, Prorektora ATK w latach 1987–1993, Rzecznika Komisji Dyscyplinarnej ds. Pracowników Naukowych. Był wieloletnim członkiem Senackiej Komisji Wydawniczej. Należał do wielu towarzystw filozoficznych polskich i zagranicznych: Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, International Society For Metaphysics, Union Mondiale Des Societé Catholique, Societé International Thomas D’Aquin oraz Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu. Od 1962 r. wykładał filozofię także w WSD Redemptorystów w Tuchowie i Krakowie. Otrzymał następujące nagrody i odznaczenia: Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych; Srebrny Krzyż Zasługi (1974); Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za monografię pt. W kierunku metafizyki egzystencjalnej (1985), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989), Krzyż Kawalerski Polonia Restituta (2000).

O. Franciszek Piotr Mercier, francuz, ur. 12 grudnia 1772 r. w Amiens, w Pikardii. Profesję zakonną złożył 13 listopada 1796 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1797 r. Zmarł 12 lutego 1804 r. w Warszawie, w wieku 31 lat. W szkole przy klasztorze św. Benona uczył matematyki. Chorobę znosił z przykładną cierpliwością.

O. Józef Kaczewski, ur. 9 marca 1910 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1929 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1934 r. Zmarł 12 lutego 1976 r. w Tuchowie, przeżywszy 65 lat. W czasie II Wojny Światowej prowadził tajne nauczanie w Tuchowie, Krakowie i Lublinie. Po wojnie uczył w Juwenacie. Był rektorem w Krakowie, Wrocławiu i Głogowie, duszpasterzem, katechetą, spowiednikiem sióstr Józefitek, rekolekcjonistą. W kazaniach odważnie piętnował nadużycia stalinowskiego systemu, za co w 1958 r. został aresztowany. Rozwinął duszpasterstwo głuchoniemych i apostolstwo trzeźwościowe. Był bardzo lubiany przez współbraci i młodzież.

O. Józef Madanowski, ur. 4 grudnia 1915 r. w Boczkach Chełmońskich k. Łowicza, w archidiecezji warszawskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 27 kwietnia 1941 r. Zmarł 12 lutego 2007 r. w Braniewie, osiągnąwszy 91 lat życia. Jako ksiądz diecezjalny był wikariuszem, prefektem kościoła i katechetą w Żbikowie. W 1945 r. wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Przebywał w Gliwicach, Toruniu, Bardzie, Łomnicy i Braniewie. Uczył języka francuskiego w juwenacie i w seminarium, pomagał w duszpasterstwie. W Braniewie zorganizował aptekę, do której sprowadzał zagraniczne leki. Był wielkim czcicielem św. Józefa. Pisał o nim traktaty, komponował pieśni.

O. Jan Kamiński, ur. 13 stycznia 1777 r. w Warszawie. Profesję złożył w 1795 r. Święcenia otrzymał w 1802 r. Zmarł 14 lutego 1830 r. w Kuldīga na Łotwie, w wieku 53 lat. Jako kleryk, na polecenie św. Klemensa Hofbauera, opuścił wraz z ojcami Rudolphem i Wichertem klasztor św. Benona i udał się do Jelgavy (Mitawy). Pracował w założonej tam szkole. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk miejscowego biskupa, który zwolnił wszystkich trzech ze ślubów zakonnych ze względu na trudną sytuację polityczną, jaka zaistniała po trzecim rozbiorze Polski. Był proboszczem w Kuldīga.

Br. Zygmunt Wałęga, ur. 23 sierpnia 1916 r. w Moszczenicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1936 r. Zmarł 14 lutego 1986 r. w Toruniu, w wieku 69 lat. Był bratankiem biskupa tarnowskiego Leona Wałęgi. Pracował jako kucharz, ekonom i furtian w Krakowie, Zamościu, Toruniu. Był bardzo oddany Zgromadzeniu i klasztorom, w których mieszkał. Zawsze starał się brać udział we wspólnotowych ćwiczeniach pomimo kłopotów z poruszaniem się. Był uczynny, pracowity, rozmowny i miły.

O. Bronisław Gnus, ur. 30 października 1913 r. w Chorośnicy, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1931 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1937 r. Zmarł w Zamościu 16 lutego 1941 r., w wieku 27 lat. Przebywał w Toruniu, Zamościu. Zapowiadał się na dobrego misjonarza. Był miły i wesoły. Pod koniec studiów pojawiła się choroba nerek, która stopniowo utrudniała mu i uniemożliwiała pracę. Swoje cierpienia i modlitwy ofiarował Bogu.

O. Antonin Jedek, ur. 8 lipca 1834 w Slane (dziś Słone, z kościołem filialnym Narodzenia NMP), w ówczesnej archidiecezji praskiej, w parafii św. Bartłomieja, w dzielnicy Kudowy Zdroju nazywaną Czermna. Profesję zakonną złożył 19 września 1857 r. w ówczesnej Prowincji wiedeńskiej (5000). Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1861 r. Zmarł 17 lutego 1903 r. w Tuchowie, jako członek Wiceprowincji Polskiej (1601), w wieku 68 lat. Był rektorem w Wiedniu, pierwszym przełożonym w Mościskach, ostatecznie w Tuchowie. Bardzo dużo pracował jako misjonarz i rekolekcjonista. Swą dobrocią i lojalnością zyskiwał sobie serca. Jego zasługi dla Prowincji są nie do przecenienia.

O. Josef Schweter, ur. 15 lutego 1874 r. w miejscowości Łąka Prudnicka (parafia Moszczanka), w diecezji wrocławskiej. Otrzymał święcenia kapłańskie w dn. 11 czerwca 1898 r. jako kapłan diecezjalny i w tym charakterze wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 3 sierpnia 1900 r. Zmarł 17 lutego 1954 r. w Bardzie, przeżywszy 80 lat. Studia zakończył tytułem doktora z dziedziny nauk społecznych. Jako jeden z nielicznych niemieckich duchownych pozostał po wojnie w Polsce, przynależąc formalnie do Prowincji kolońskiej (1000). Ponad 30 lat życia zakonnego spędził w Bardzie: budował kaplice różańcowe, głosił pielgrzymom kazania, spowiadał ich, organizował rekolekcje zamknięte. Był dobrym misjonarzem i rekolekcjonistą. Wiele posługiwał w parafialnym kościele. Wydał 25 książek i 51 artykułów, które opisują historię Barda oraz żywoty wybitnych ludzi Kościoła śląskiego. Ten - dziś nieco zapomniany - de facto uznany historyk Śląska i Barda pozostawił po sobie wyjątkową pamięć: umarł w opinii świętości.

O. Franciszek Kawecki, ur. 4 kwietnia 1925 r. w Zbylitowskiej Górze, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1954 r. Zginął w wypadku samochodowym 19 lutego 1990 r. w Maria Luiza w Argentynie, przeżywszy 64 lata. Spoczywa w Ezpeleta. Pracował jako misjonarz w Krakowie, Wrocławiu, Bardzie, Głogowie, Elblągu, Szczecinku oraz Braniewie, gdzie był proboszczem w Dębowej Górze. W wieku 41 lat wyjechał na misje do Argentyny. Był wikariuszem i proboszczem w Buenos Aires. Prowadził duszpasterstwo polonijne w obrębie stolicy. Odznaczał się szczególną czcią do Matki Bożej Częstochowskiej oraz Miłosierdzia Bożego. Był spokojny, pełen powagi, gorliwy, uprzejmy dla innych. Posiadał umiejętność bycia z ludźmi, nawiązywania kontaktów, naturalny optymizm. Zapisał się we wdzięcznej pamięci.

O. Kazimierz Piotrowski C.SS.R., urodził się 2 lutego 1964 roku roku w Jastrzębi (diecezja tarnowska) z rodziców Zdzisława i Heleny zd. Jurkiewicz. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Bobowej. Redemptorystów poznał podczas misji parafialnych, które w jego rodzinnej parafii prowadzili ojcowie Stanisław Szczurek i Alfons Mazur. W 1983 roku został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Lubaszowej, pierwsze śluby zakonne złożył 2 lutego 1986 roku, zaś śluby wieczyste złożył 15 sierpnia 1990 roku w Tuchowie. Święcenia prezbiteratu przyjął 25 maja 1991 roku w Tuchowie z rąk bpa Józefa Życińskiego. Tuż po święceniach pracował jako duszpasterz w Mierzynie. W 1993 roku został skierowany do posługi w Drohobyczu (Ukraina), gdzie był m.in. redaktorem naczelnym diecezjalnego kwartalnika „Radość Wiary”. W latach 1998-99 odbywał Tirocinium w Krakowie. W latach 1999-2001 był misjonarzem w Głogowie, a następnie został mianowany „animatorem życia duchowego i wspólnotowego redemptorystów mieszkających w Lublinie”, gdzie zajmował się przede wszystkim budową nowego ośrodka, jak również odbył specjalistyczne studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów. W latach 2004-2005 pracował jako misjonarz w Skarżysku-Kamiennej, skąd został przeniesiony do domu prowincjalnego w Warszawie, by podjąć zadania wiceekonoma Prowincji. W 2005 roku ukończył studia z historii Kościoła na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 2011-2019 pełnił urząd ekonoma Prowincji Warszawskiej Redemptorystów. Po zakończeniu misji ekonoma został przeniesiony do Tuchowa, gdzie na miarę swoich możliwości angażował się w apostolstwo tamtejszej wspólnoty. Przez wiele lat był przewodniczącym prowincjalnego Sekretariatu Misji Zagranicznych, a także Komisji Liturgicznej. Jego staraniem w ostatnich latach ukazywały się m.in. kolejne tomy Monumenta Hofbaueriana zbierające naukowe odkrycia dotyczące św. Klemensa Hofbauera. Był wielkim czcicielem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i propagatorem Jej kultu. Od wielu lat znosił z wielkim sercem trud choroby. Odszedł do Pana w dn. 19 lutego 2023 roku w szpiatlu w Tarnowie, w 38 roku życia zakonnego i 32 roku kapłaństwa, osiągnąwszy wiek 59 lat. Spoczywa w Tuchowie.

Niektóre świadectwa bogatych zaangażowań śp. o Kazimierza Piotrowskiego:

1. Ikona Miłości, Our Lady of Perpetual Help (31.03.2022)
2. "Mocna" Homilia dla chorych,  Wielki Odpust Tuchowski (2 lipca 2018)
3. Kurs języka polskiego dla Ukraińców (28.03.2022)

O. Andrzej Rębacz, ur. 21 października 1936 r. w Rdzuchowie Kolonii, w diecezji radomskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1960 r. Zmarł 21 lutego 2011 r. w Warszawie, w wieku 74 lat. Przebywał w Braniewie, Toruniu, Tuchowie, Krakowie, Warszawie na ul. Pieszej i Karolkowej. Był katechetą, duszpasterzem akademickim, proboszczem, wykładowcą, dyrektorem studiów, prowincjałem, przełożonym, wikariuszem prowincjała, kierownikiem Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin, redaktorem kwartalnika „Sprawy Rodziny”. Zmagania z chorobą nowotworową znosił mężnie i z dużą cierpliwością. Odznaczał się ofiarną osobistą kulturą, pracowitością i wrażliwością na drugiego człowieka.

Ks. Andrzej Heck, ur. w 1790 r., w diecezji warmińskiej. Jako kleryk przynależał do wspólnoty św. Benona. Ówczesne władze pruskie zabraniały składania profesji w naszym Zgromadzeniu przed 24 rokiem życia. Po wypędzeniu Benonitów do Kostrzyna, powrócił znów do Warszawy, gdzie ukończył seminarium u Księży Misjonarzy i w 1814 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Zmarł w parafii Biskupiec, w dn. 23 lutego 1853 r., w wieku ok. 57 lat. Pracował w diecezji warmińskiej jako proboszcz w parafiach Purda, Sętal i Biskupiec.

O. Władysław Malisz, ur. 23 lutego 1909 r. w Faściszowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1928 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, przeżywszy 35 lat. Był rektorem w Krakowie, Mościskach. Po wybuchu wojny opiekował się uchodźcami w Mościskach. Był ministrem w Warszawie. Dbał o podwładnych i dom. Był bardzo dobrym, miłym, sympatycznym człowiekiem, lubianym misjonarzem i rekolekcjonistą.

O. Bronisław Motyka, ur. 10 września 1920 r. w Rzeszowie. Profesję zakonną złożył 29 sierpnia 1940 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1947 r. Zmarł 23 lutego 2004 r. w hospicjum w Gdyni, w wieku 83 lat. Pracował w Gliwicach, Gliwicach Starych, Elblągu, Zamościu, Tuchowie, Skarżysku Kamiennej, Krakowie i Gdyni. Był prefektem kościoła, duszpasterzem dzieci i młodzieży, katechetą, przełożonym wspólnoty, wicerektorem, misjonarzem. Jako kapłan niósł religijną pociechę, wspomagał modlitwą i wspierał materialnie i duchowo potrzebujących.

O. Franciszek Włodyka, ur. 2 września 1935 r. w Stańkowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 14 stycznia 1968 r. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1974 r. Zmarł 23 lutego 2012 r. w Toruniu, przeżywszy 76 lat. Przebywał w Braniewie, Głogowie, Elblągu, Gdyni, Toruniu. Pracował jako duszpasterz dzieci i młodzieży, wikariusz, proboszcz. Był człowiekiem skromnym, życzliwym, gościnnym. Cierpliwie znosił choroby, które go nie omijały.

Br. kl. Wacław Gucwa, ur. 10 września 1892 r. w Czerniowcach, na Bukowinie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1909 r. Zmarł 24 lutego 1912 r. w Maksymówce, skończywszy zaledwie 19 lat. Sumiennie spełniał swoje obowiązki. Pragnął zostać misjonarzem. Krzyż swojej choroby znosił z poddaniem się woli Bożej. Był otwarty, wesoły, sumienny w wypełnianiu obowiązków.

Br. Beno - Władysław Śmigielski, ur. 4 lutego 1868 r. w Rogoźnie, w Wielkopolsce. Profesję zakonną złożył 25 lutego 1898 r. Zmarł 24 lutego 1940 r. w Krakowie, w wieku 72 lat. Przebywał w Mościskach, Krakowie. Był zdolnym stolarzem. Odznaczał się pracowitością, sumiennością. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat swego życia pracował jako furtian w Krakowie. Był człowiekiem modlitwy.

Br. Melchior - Franciszek Klimaj, ur. 4 czerwca 1909 r. w Laskówce, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1929 r. Zmarł w Zamościu 24 lutego 1942 r., przeżywszy 32 lat. Pracował w Toruniu, Mościskach jako krawiec, infirmarz. Pragnął wyjechać na misje do Argentyny, ale wojna przeszkodziła mu w tym. Był obowiązkowy, sumienny, usłużny, oddany Zgromadzeniu.

O. Waldemar Józef Gałązka, ur. 10 czerwca 1954 r. w Piotrkowie Kujawskim, w diecezji włocławskiej. Profesję zakonną złożył 21 września 1976 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1982 r. Utonął 26 lutego 1986 r. w Oceanie Atlantyckim, w miejscowości Una. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa. Przeżył 31 lat. Jako kapłan przyjechał do Brazylii w kwietniu 1983 r. Pracował w Bom Jesus da Lapa, katechizując dzieci i dorosłych. Pracował także na wioskach wśród byłych czarnych niewolników. Przydzielony dekretem miejscowego bpa ordynariusza do sześciotysięcznej parafii w Una pracował tam zaledwie trzy tygodnie. Odznaczał się pogodą ducha, pracowitością i zapałem apostolskim.

O. Izydor Siedlik, ur. 1 marca 1930 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł 27 lutego 2005 r. w Elblągu, przeżywszy 74 lat. Przebywał we Wrocławiu, Paczkowie, Kanadzie, Zamościu, Warszawie i Elblągu. Był katechetą, duszpasterzem, rekolekcjonistą, kapelanem szpitalnym. Spieszył potrzebującym z pomocą charytatywną. Organizował pielgrzymki dla młodzieży do krajów zachodnich. Znany był z patriotyzmu.

O. Antoni Onak, ur. 15 września 1945 w Trzemesnej, k. Tarnowa (syn Władysława i Stefanii zd. Onik). Zmarł w 27 lutego 2016 r. na skutek szybkiej choroby nowotworowej, w wieku 70 lat. Spoczywa w Tuchowie. Miał trzy siostry. Jedna z nich wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek BDNP Dębickich (s. Teodozjusza). Został ochrzczony 16 września 1945 w kościele parafialnym w Łękawicy. Po ukończeniu szkoły podstawowej (1959) pracował na roli pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Myślał o życiu zakonnym i kapłańskim, w tym celu podjął naukę w Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie. W tamtym czasie zmarła jego matka. Kiedy zdał maturę, mając 28 lat, poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia Redemptorystów (20.08.1973). Rozpoczął nowicjat w Łomnicy (21.09.1973) i tamże przywdział habit zakonny (12.04.1974). Pierwsze śluby zakonne złożył 15.08 1974 r., a profesję wieczystą 15.08.1979 r. Po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych w Wyższym Seminarium Redemptorystów w Tuchowie przyjął święcenia prezbiteratu 05.06.1980 z rąk ks. abp. Jerzego Ablewicza. Pierwszą placówką duszpasterską po święceniach było Braniewo, dokąd o. Antoni został skierowany jako katecheta. Następnie został posłany do Lubaszowej, gdzie pełnił funkcję socjusza magistra nowicjatu (od 31.01.1985) i katechety (pierwsze lata pobytu), magistra nowicjatu (1991-1992) i przełożonego wspólnoty zakonnej (1990-1996). Kolejną placówką zakonną był Tuchów, gdzie pracował w duszpasterstwie (1999-2006). Przebywając w Lubaszowej i Tuchowie był spowiednikiem kleryków Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów. W roku 2006 został skierowany do Zamościa, gdzie pełnił posługę duszpasterza i rektora kościoła pw. św. Mikołaja. Po przejściu na emeryturę, pomagał w miejscowym duszpasterstwie. W wspomnieniach zakonnych współbraci śp. o. Antoni zapisał się jako człowiek pogodny, życzliwy i uczynny. Przełożeni i wychowawcy podkreślali jego pracowitość i sumienność w podejmowaniu obowiązków, a przy tym duchową prawość i głęboką religijność. Cenili go ludzie, którzy spotykali się z nim jako duszpasterzem. Jedną z pasji o. Antoniego były pszczoły; w Lubaszowej założył i przez wiele lat prowadził pasiekę.

O. Józef Zaydler, ur. 4 lutego 1808 r. w Jędrzejowie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 4 listopada 1829 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 września 1832 r. Zmarł 28 lutego 1882 r. w Zrembicach, w wieku 74 lat. Należał do wikariau zaalpejskiego, a do wspólnoty domu w Piotrkowicach. Po jego zniesieniu pracował w diecezji krakowsko-kieleckiej.

O. Stanisław Krok, ur. 5 maja 1948 r. w Białej Niżnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1967 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1973 r. Zmarł 28 lutego 2014 r. w Głogowie, przeżywszy  65 lat. Pracował jako misjonarz. Przebywał w Toruniu, Gliwicach, Warszawie, Zamościu, Elblągu, Szczecinku i Głogowie. Był dobrym i pracowitym misjonarzem oraz gorliwym czcicielem Matki Bożej.

O. Stanisław Wyczyński, ur. w 1939 r. w Toruniu. Zmarł 28 lutego 2017 w Quilmes. Przeżył 87 lat, z których w Zgromadzeniu 66, a w 59 kapłaństwie. Pracował w Wiceprowincji Resistencia: najpierw we wspólnocie Posadas, następnie w Charata i w Resistencia, gdzie był Przełożonym wiceprowincjalnym przez dwie kadencje. Kolejne miejsca jego pracy to Quilmes i Ezpeleta dla Polonii. Ostatnie lata przeżył w Quilmes znosząc ze spokojem swoje cierpienia związane z chorobą. Oddany całkowicie powołaniu które realizował jako misjonarz ludowy, proboszcz i przełożony.

Br. Jerzy - Teodor Kaczor, urodził się 28 kwietnia 1939 r. w Łękawicy, diec. tarnowska, w domu Jana i Bronisławy z d. Jachym. Zmarł 28 lutego 2017 r. w szpitalu w Gdyni, przeżywszy 77 lat, w Zgromadzeniu Redemptorystów lat 59. Do Zgromadzenia wstąpił w 1956 r. i pierwsze śluby zakonne złożył 2 lutego 1958 r. Sześć lat później złożył śluby wieczyste. W latach 1972-75 uczęszczał do Diecezjalnego Studium Organistowskiego w Tarnowie. Pracował w klasztorach w Tuchowie (1958-65), Braniewie (do 1970), Gdyni (do 1972), ponownie w Tuchowie (do 1975). Następnie spędził 5 lat w Rzymie w Domu Generalnym, by powrócić do Gdyni. Ponownie został przeniesiony do Rzymu w 1985 r., gdzie do 2012 r. z oddaniem zajmował się pocztą Zarządu Generalnego i Domu Generalnego. Jako emeryt powrócił do Polski do Gdyni. W podziękowaniu za wieloletnią pracę na rzecz Zarządu Generalnego Zgromadzenia o. Generał Michael Brehl napisał:  „Twoja posługa tak wierna i ofiarna z pewnością stanowi ważną część misji Domu św. Alfonsa, a szczególnie Zarządu Generalnego. Naszej wdzięczności nie da się wyrazić w kilku słowach. Proszę, abyś wiedział, że my wszyscy bardzo cenimy sobie to wszystko, co uczyniłeś, często nawet nie znając wszystkich wymiarów Twoich ofiar, szczególnie od kiedy zaczęły się problemy z Twoim zdrowiem. Tym listem chciałbym przede wszystkim wyrazić Tobie naszą wdzięczność. Dziękuję za wiele lat wiernej służby, za świadectwo życia zakonnego jako brat redemptorysta, świadectwo pokorne i ciche, ale mocne i jasne”. Br. Jerzy interesował się turystyką górską i uprawą kwiatów.

« JANUARIUS ÷ MARTIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR :: Polonia / DL