In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt
 

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
 Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.SS.R. :: EXPECTANTES
 
 

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30] [31]

O. Stanisław Chochleński, ur. 8 października 1874 r. w Kamionce Małej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 25 kwietnia 1897 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1901 r. Zmarł w Mościskach 1 stycznia 1930 r., w wieku 55 lat (NB: Katalog generalny wskazuje inną datę śmierci: 28.07.1930). Większą część swego zakonnego i kapłańskiego życia spędził w Krakowie, gdzie między innymi był rektorem. Pełnił także funkcję ministra w wielu domach. Ostatnią placówką jego działalności były Mościska. Wiele pracował na misjach oraz udzielał się w kościele klasztornym jako spowiednik i kierownik duchowny.

O. Stanisław Radwan, ur. 19 kwietnia 1935 r. w Rzepienniku Strzyżewskim, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 czerwca 1959 r. Zmarł 1 stycznia 2006 r. w Tarnowie, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Tuchowie. Pełnił kapłańską posługę w Szczecinku, Krakowie, Toruniu i Elblągu. Był wikariuszem i cenionym katechetą. Praca z dziećmi, zwłaszcza pierwszokomunijnymi, dawała mu wiele radości i stała się dla niego najlepszą realizacją powołania. Szczególnie troszczył się o nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

O. Kazimierz Fryzeł urodził się 13 września 1946 roku w Łękach Górnych (diecezja tarnowska) z rodziców Andrzeja i Marii zd. Sarneckiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, rozpoczął naukę w szkole zawodowej o specjalności chemicznej w Dębicy. W 1964 roku został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Braniewie, pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1965 roku, zaś śluby wieczyste 2 lutego 1975 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 czerwca 1975 roku w Rzymie z rąk papieża Pawła VI. W latach 1966-1968 jako kleryk Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów w Tuchowie odbywał służbę wojskową w jednostce w Bartoszycach. Tuż po święceniach pracował jako duszpasterz i katecheta w Tuchowie (1975-1976). W latach 1976-1982 odbywał studia z zakresu teologii pastoralnej na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Po uzyskaniu doktoratu, podjął posługę wychowawcy i wykładowcy w WSD Redemptorystów w Tuchowie. W latach 1982-1984 był socjuszem prefekta studentatu, zaś w kolejnych latach pełnił urząd prefekta studentatu (1984-1990). Następnie podjął poslugę w domu zakonnym w Lubaszowej (1990-1992). W 1992 roku został dyrektorem biblioteki w Tuchowie, zaś w latach 1996-2002 był proboszczem parafii Nawiedzenia NMP w Tuchowie. Z Tuchowa został przeniesiony do Gliwic, gdzie posługiwał jako duszpasterz i rekolekcjonista (2002-2008). Od 2008 roku mieszkał w Krakowie. Przez wiele lat był wykładowcą spowiednictwa i kierownictwa duchowego m.in. w WSD Redemptorystów w Tuchowie, WSD Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie, WSD Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie, a także w Instytucie Homiletycznym w Krakowie. Współpracował z wydawnictwem Homo Dei, regularnie prezentując czytelnikom najnowsze dokumenty Kościoła. Był autorem licznych książek i artykułów głównie z zakresu teologii moralnej i spowiednictwa. Zmarł nagle w dn. 1 stycznia 2023 w domu zakonnym w Krakowie. Przeżył 76 lat. Odszedł w 58 roku życia zakonnego i 48 roku posługi kapłańskiej. Spoczywa w Krakowie.

O. Tadeusz Grodniewski, ur. 13 czerwca 1890 r. w Nowym Sączu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1908 r., jeszcze w ramach wiceprowincji praskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 lipca 1914 r. Zmarł w Gliwicach 2 stycznia 1962 r., osiągnąwszy wiek 71 lat. Był superiorem w Kościanie, Łomnicy Zdroju, rektorem w Mościskach, w Krakowie i Tuchowie oraz konsultorem prowincjalnym. Pracował wiele jako misjonarz i rekolekcjonista przeprowadzając łącznie 803 prace. Kazania głosił w sposób popularny i przystępny. Był pracowity i praktyczny.

Br. Berchmans - Stanisław Kafel, ur. 27 lutego 1906 r. w Brzanie Dolnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1935 r. Zmarł 3 stycznia 1993 r. w Warszawie, w sędziwym wieku 86 lat. Był członkiem wspólnot w Toruniu, Łomnicy i Warszawie. Pracował jako zakrystian, szewc, zaopatrzeniowiec. Piekł chleb, murował, wstawiał szyby do okien. Był pracowity, rozmodlony, zawsze gotowy do każdej posługi, uśmiechnięty, z poczuciem humoru, uczynny, życzliwy i miły.

O. Franciszek Deluga, ur. 28 grudnia 1934 r. w Przyjmach, w parafii Brańszczyk, w diecezji łomżyńskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 sierpnia 1961 r. Zmarł 3 stycznia 2008 r. w Brazylii, w wieku 73 lat. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa. Był wikariuszem i katechetą w Tuchowie. W 1972 r. wyjechał do Brazylii. Był wikariuszem w Salwadorze, przełożonym w wielu wspólnotach, rektorem sanktuarium Senhor do Bonfim w Salwadorze oraz proboszczem w różnych parafiach. Wyróżniał się opanowaniem, pogodą ducha, pracowitością, gorliwością w pracy z dziećmi i młodzieżą.

O. Fryderyk Kowalczyk, ur. 27 listopada 1916 r. w Zawadzie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1937 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 lipca 1942 r. Zmarł 4 stycznia 1996 r. w Tuchowie, w wieku 79 lat. Uzyskał tytuł magistra filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był socjuszem Juwenatu, profesorem j. łacińskiego oraz wikariuszem. Pełnił posługę głównie we wspólnotach w Toruniu i w Tuchowie. Ukształtowała się w nim postawa asystencji, troskliwości i swoistej sympatii względem chorego. Przez długie lata był spowiednikiem w Nowicjacie i tarnowskim Seminarium oraz służył kapłańską posługą w Sanktuarium tuchowskim. W kontaktach z ludźmi wyróżniał się osobistą kulturą, wrodzoną inteligencją i szacunkiem. Posiadał doskonałą pamięć i spostrzegawczość.

O. Jan Mikrut, ur. 17 czerwca 1942 r. w Borku Nowym, w diecezji rzeszowskiej. Profesję zakonną złożył 24 września 1962 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 sierpnia 1969 r. Zmarł 4 stycznia 2013 r. w Gliwicach, w hospicjum, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Krakowie. Pełnił redemptorystowką misję we wspólnotach w Elblągu, Krakowie, Gliwicach, Toruniu i w Tuchowie. Był duszpasterzem akademickim, katechetą, rekolekcjonistą. Angażował się w dzieło Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Króla Królów oraz Pana Panów, Ruch Światło-Życie oraz Odnowę w Duchu Świętym. Przez wiele lat pracował w Radiu Maryja. Opiekował się Ośrodkiem Rekolekcyjnym Redemptorystów „Matki Bożej z gór” w miejscowości Brzegi-Rynias k. Zakopanego. Odegrał wielką rolę w pojawieniu się w Ojczyźnie Redemptorystek Polskich. Opublikował wiele książek i artykułów na temat formacji ciągłej, Odnowy w Duchu Świętym i rekolekcji intronizacyjnych.

O. Alfons Mazur, ur. 27 marca 1931 r. w Rzadkowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1955 r. Zmarł w Bardzie, 5 stycznia 1986 r., w wieku 54 lat. Był misjonarzem i przełożonym w Braniewie, Gliwicach i Bardzie. Był gorliwym i pracowitym misjonarzem. Odznaczał się pracowitością. Miłym usposobieniem zjednywał sobie przyjaciół. Pobożność jego była prosta, szczera i maryjna. 

O. Karol Stanisław Szrant, ur. 28 października 1886 r. w Pniewach, w diecezji poznańskiej. Do Zgromadzenia wstąpił jako subdiakon. Profesję zakonną złożył 25 maja 1909 r., w ówczesnej wiceprowincji praskiej (1601). Święcenia kapłańskie otrzymał 4 lipca 1909 r. Zmarł 6 stycznia 1975 r. w Tuchowie, po 88 latach życia. Studiował dogmatykę w Rzymie (1909-1911). Był socjuszem i prefektem Studentatu, wykładał teologię dogmatyczną. Przebywał w Warszawie, Mościskach, Tuchowie, Zamościu, Toruniu i Karczówce. Był rektorem, a także konsultorem generalnym w Rzymie. Wiele spowiadał oraz głosił rekolekcje. W pamięci pozostał jako człowiek poważny i stanowczy, zwolennik twardego stylu życia, umartwienia i samozaparcia. Widziano w nim zakonnika żywej i głębokiej wiary oraz rozmodlenia.

Br. Piotr Wzorek, ur. 28 stycznia 1893 r. w Porębie Radlnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 25 marca 1916 r. Zmarł 7 stycznia 1969 r. w Warszawie, przeżywszy 75 lat. Przebywał w Warszawie i Mościskach. Był zakrystianem, dbał o kościół. Był dobrym, pracowitym, uczynnym i pokornym zakonnikiem.

O. Konstanty Franczyk, ur. 14 lutego 1910 r. w parafii Gwoździec, w diecezji tarnowskiej. On sam, a później jego młodszy brat Antoni (1914-2004), wstąpili do Zgromadzenia Redemptorystów. Kostanty złożył profesję zakonną w dn. 2 sierpnia 1929 roku, zaś święcenia kapłańskie otrzymał w dn. 12 sierpnia 1934 roku. Był misjonarzem i rekolekcjonistą. Przeprowadził łącznie 923 prace apostolskie. Był wikariuszem na Karczówce w Kielcach, Głogowie oraz administratorem parafii w Żelaznej Górze pod Braniewem. Pełnił posługę rektora w Głogowie, Braniewie i Szczecinku oraz konsultora prowincjalnego i nadzwyczajnego wizytatora Prowincji. W Tuchowie pomagał wielu studentom w tłumaczeniu tekstów z języków obcych. Dużo czasu przeznaczał na modlitwę, cieszył się optymizmem i dobrym humorem, był serdeczny, uprzejmy i skromny. Prowadził życie wzorowego redemptorysty. Zmarł 7 stycznia 2000 r. w Tuchowie, w 90 roku sędziwego i ofiarnego apostolskiego życia.

O. Augustyn Dudek, brat o. Józefa Dudka, ur. 6 maja 1931 r. w Łęgu Tarnowskim. Profesję zakonną złożył 5 maja 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 września 1957 r. Zmarł 8 stycznia 1995 r. w Toruniu, w wieku 63 lat. Pracował jako misjonarz w Krakowie, Gliwicach, Bardo Śląskim i Tuchowie. Był rektorem w Szczecinku i proboszczem we Wrocławiu. Przez pewien czas pracował w Argentynie. Zaangażował się w hospicjum dla nieuleczalnie chorych. Był zawsze chętny do pracy, pogodny, towarzyski i miły. Dbał o elegancję. Miał dar trafnego rozwiązywania problemów.

O. Jan Noga urodził się 30 maja 1939 roku w Gromniku z rodziców Feliksa i Stefanii zd. Hudyka. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Gromniku, naukę kontynuował w liceum ogólnokształcącym w Tuchowie. Od najmłodszych lat służył przy ołtarzu jako ministrant. Gdy z rodzącego się pragnienia, by zostać kapłanem, zwierzył się swemu katechecie, ten rozpoczął starania o przyjęcie go do seminarium tarnowskiego. To się jednak nie powiodło, z powodu przepełnienia tamtejszego seminarium. Jako uczeń szkoły średniej w Tuchowie uczęszczał do klasztoru redemptorystów na lekcje łaciny. Życie zakonne, które tam obserwował, coraz bardziej go pociągało. W roku 1955 rozpoczął nowicjat w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1956 roku w Łomnicy-Zdroju, zaś śluby wieczyste w dn. 2 sierpnia 1961 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 19 lipca 1964 roku w Tuchowie z rąk arcybiskupa Jerzego Ablewicza. W roku 1968 ukończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim studia z zakresu teologii moralnej. Następnie pracował w Tuchowie. W roku 1975 został mianowany wikariuszem współpracownikiem parafii św. Józefa w Krakowie z obowiązkiem pełnienia agend duszpasterskich na terenie powierzonego klasztorowi redemptorystów duszpasterstwa, a od 1 kwietnia 1983 roku został proboszczem nowo utworzonej parafii MBNP w Krakowie. Przez cały czas pełnił jednocześnie funkcję wykładowcy w tuchowskim seminarium. Następnie przeniesiony został znów do Tuchowa. Pod koniec lat 80-tych wyjechał do pracy duszpasterskiej w Monachium, skąd powrócił w 1990 roku i zamieszkał we wspólnocie w Warszawie, przy ul. Pieszej. W latach 1991-1996 był przełożonym domu w Tuchowie oraz wykładowcą w seminarium. Następnie został przeniesiony do Gliwic, gdzie przez wiele lat posługiwał jako kapelan w Instytucie Onkologii. W 1997 roku został mianowany diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia. Był również duchowym opiekunem i przewodnikiem Gliwickiego Stowarzyszenia Amazonek. Zmarł w dn. 8 stycznia 2021 roku po zakażeniu Covid-19. Przeżył ponad 81 lat, odszedł po wieczną nagrodę w 64 roku życia zakonnego i 56 roku kapłaństwa. Spoczywa w Gliwicach.

O. Tadeusz Müller, ur. 10 stycznia 1908 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1924 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 kwietnia 1933 r. Został zamordowany w Warszawie 6 sierpnia 1944 r., w wieku 36 lat. Pracował jako misjonarz w Mościskach oraz w Toruniu. Był dobrym kaznodzieją, kochał pracę misyjną i dokładał sił, aby jak najlepiej wypełniać obowiązki misjonarza. Pełnił obowiązki ministra. Nie załamywał się w obliczu trudności. Był życzliwy, sympatyczny. Miał poczucie humoru.

Br. Rafał - Stanisław Krzywiński, ur. 11 stycznia 1905 r. w Gogolewie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 12 maja 1934 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 39 lat. Przebywał w Toruniu, Warszawie. Był bardzo dobrym i pracowitym ogrodnikiem o estetycznym zmyśle, dzięki któremu upiększał ogrody domów, w których mieszkał.

O. Jan Byczkowski, ur. 29 października 1931 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Zginął w wypadku samochodowym w dn. 11 stycznia 1995 r. koło Gdyni, w wieku 63 lat. Spoczywa w Gdyni. Studiował teologię dogmatyczną w Rzymie i na KUL-u. Wiele wyjeżdżał na prace misyjne i rekolekcyjne oraz prowadził duszpasterstwo młodzieży i Służby Zdrowia. Wykładał teologię dogmatyczną w Tuchowie. Głosił misje peregrynacyjne dla Polonii w Niemczech. Prowadził Tirocinium w Gdyni. Był bardzo towarzyski, zdolny i wesoły.

Br. Maksymilian - Jerzy Jemielita, ur. 23 kwietnia 1958 r. w Szczecinku, w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1983 r. Zmarł 11 stycznia 2006 r. w Warszawie, przeżywszy 47 lat. Przebywał w Tuchowie, Gliwicach, Toruniu, Warszawie na ul. Pieszej i Karolkowej. Pracował w zakrystii, na furcie, opiekował się sklepikiem z dewocjonaliami, był zaopatrzeniowcem. Odznaczał się życzliwością, pogodą ducha, chętnie spieszył z pomocą. Diagnozę lekarską o raku wątroby przyjął jako wolę Bożą.

Br. Gerard - Tomasz Burmer, ur. 12 października 1893 r. w Podstolicach, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 7 września 1919 r. Zmarł 12 stycznia 1972 r. we Wrocławiu, w wieku 78 lat. Pracował w Toruniu w Juwenacie, Warszawie, Mościskach, Maksymówce. Był zakrystianem, dbał o porządek w domu. Troszczył się o chorych. Był cichy, pracowity, pobożny, usłużny, wrażliwy na innych.

O. Władysław Polak, ur. 28 lutego 1939 r. w Binarowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1959 r. Święcenia kapłańskie przyjął 19 lipca 1964 r. Został zamordowany wraz z gospodynią, panią Heleną Rogala, w dniu 12 stycznia 2008 r. w Serbach k. Głogowa, przeżywszy 68 lat. Został pochowany w Tuchowie. Przebywał w Krakowie, Elblągu, Skarżysku Kamiennej, Tuchowie, Zamościu, Wrocławiu, Głogowie i Serbach k. Głogowa. Był pracowitym duszpasterzem i proboszczem. Troszczył się o świątynie i grupy parafialne, czytelnictwo prasy katolickiej. Zjednywał sobie ludzi kulturą bycia, kapłańską gorliwością i uprzejmością.

O. Stanisław Krawczyk, ur. 15 września 1936 r. w Lubaszowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1960 r. Zmarł 13 stycznia 2003 r. we Wrocławiu, w wieku 66 lat. Spoczywa w Tuchowie. Pracował w Krakowie, Szczecinku, Gdyni, Gliwicach, Warszawie na ul. Pieszej oraz Wrocławiu. Był katechetą, duszpasterzem, misjonarzem, przełożonym wspólnoty. Odznaczał się pracowitością, gorliwością, poświęceniem, radosnym usposobieniem. Pod koniec życia dźwigał krzyż ciężkiej i nieuleczalnej choroby.

o. Jan Szymaszek, ur. 17.04.1901 r. w Paszczynie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 02.08.1918 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28.06.1925 r. Studiował klasykę i muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskał doktorat z filozofii. Był wykładowcą, socjuszem i dyrektorem juwenatu w Toruniu. Po rozpoczęciu wojny został aresztowany i skierowany do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po wyzwoleniu posługiwał dla Polaków w Niemczech. Od 1950 r. prowadził pracę duszpasterską w Kopenhadze, gdzie zmarł w dn. 14.01.1989 r. przeżywszy 87 lat.

O. Tadeusz Jan Sitko, ur. 6 lipca 1920 r. w Woli Rzędzińskiej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1940 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 kwietnia 1945 r. Zmarł 15 stycznia 2016 r. w wieku 95 lat w Warszawie. Ukończył tirocinium w Gliwicach. Jako misjonarz pracował w Tuchowie i Głogowie. Z powodu podejmowanej działalności misyjnej został aresztowany i w 1950 r. skazany na trzy lata więzienia. Odbywał je w Zielonej Górze w nieludzkich warunkach, przez pierwsze półtora roku w karnej piwnicy bez okien. Po zwolnieniu pracował przez kilka miesięcy w Bardzie pod dozorem milicji i UB. Od 1954 r. posługiwał w Warszawie, gdzie przyczynił się do odbudowania kościoła św. Benona. Przez 27 lat (1963-1990) pełnił posługę proboszcza parafii św. Klemensa Hofbauera na Woli. Dał się poznać jako gorliwy duszpasterz, zatroskany o człowieka i zaangażowany w sprawy Kościoła i Ojczyzny. Do pewnego symbolu urosły jego kazania głoszone w Uroczystość Bożego Ciała. Był członkiem diecezjalnej rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej. Od pierwszych strajków sierpniowych 1980 r. towarzyszył warszawskim zakładom pracy, odprawiając na ich terenie Msze św. i podtrzymując na duchu robotników. W stanie wojennym został powołany przez bpa Władysława Miziołka do Komitetu Pomocy dla Internowanych i Aresztowanych, a później do Komitetu Charytatywno-Społecznego Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Był szefem referatu opieki nad rodzinami internowanych i uwięzionych, który obejmował bezpośrednią opieką około tysiąca osób z Warszawy oraz innych miejscowości, przekazując potrzebującym paczki żywnościowe, ubrania, pieniądze i lekarstwa. Klasztor redemptorystów przy ul. Karolkowej stał się wówczas miejscem spotkań robotników nie tylko Woli, ale Warszawy i Mazowsza. Jego pomieszczenia jako przełożony, udostępniał osobom skupionym wokół NSZZ „Solidarność”. Tu spotykali się przywódcy „Solidarności”, artyści i naukowcy, tu odbywały się spektakle teatralne, szkolenia i kursy dokształcające, stąd wyjeżdżały transporty z pomocą materialną dla ubogich. Nade wszystko zaś trwała praca duszpasterska i formacyjna. W miarę możliwości o. Sitko podejmował też prace apostolskie w terenie jako misjonarz i rekolekcjonista. Był wizytatorem zakonów, ojcem duchownym dekanatu wolskiego, przez 35 lat ojcem duchownym diecezji drohiczyńskiej, kapelanem Domu Opieki Sióstr Felicjanek oraz rekolekcjonistą i spowiednikiem Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. ITA

Leokadia Donauer, ur. 21.02.1931 w Oberwiesenacker, zmarła w Pilsach (Neumarkt) w Niemczech, w dn. 16 stycznia 2022, w wieku 90 lat. Wraz z mężem Johannem, 6 maja 2013 roku zostali przyjęci do grona Oblatów Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Przeżyli z małżonkiem 65 lat w udanym związku małżeńskim, szczególnie zaangażowani w działalność społeczną na rzecz Kliniki w Neumarkt, nade wszystko wspierając dzieci i młodzież w Niemczech, a szczególnie w Afryce. Redemptorystom w Polsce pomogli zwłaszcza w budowie domu w Rowach. Redemptoryści pozostają wdzięczni swojej Oblatce także za „Przedsionek Nieba” w Tuchowie, projekt wsparty finansowo przez Donauerów z myślą o starszych współbraciach misjonarzach. Wszystko to miało źródło w jej prostolinijnej pobożności, opartej na głębokiej wierze, niezachwianej nadziei oraz autentycznej miłości do Boga, z których w naturalny sposób wypływała miłość bliźniego i troska o wszystkich potrzebujących i ubogich.
Strona Neumarktonline daje o tym szersze świadectwo. Leokadia Donauer, wraz z mężem Johannem ufundowała wiele ważnych społecznie instytucji m.in. w mieście i powiecie Neumarkt, a także poza jego granicami. W 1993 r. otrzymała Srebrny Medal Miasta, a w 2008 r., wraz z mężem, tytuł honorowej obywatelki miasta Neumarkt. Wraz z jej odejściem miasto straciło “pracującą w ciszy wielką osobowość”. Istotnie, bez większego nagłośnienia, małżeństwo Donauerów hojnie przekazywało obiekty, z których korzystali wszyscy. Dzięki temu “wyjątkowemu zaangażowaniu społecznemu” Donauerowie dokonali wielu dobroczynnych działań i pozostawili “niezatarte ślady” tak w Pilzach, jak i w powiecie i w mieście Neumarkt. Obok oddziału opieki paliatywnej w szpitalu i innych placówek świadczy o tym również dom dziecka Heubrücke, który najpierw został przekazany jako przedszkole, a następnie rozbudowany o żłobek i przedszkole dzienne i stał się domem dziecka Donauer. W 2009 r. miasto nadało prowadzącej do niego ulicy nazwę Johann-Donauerstraße. Nie ma na nim jej nazwiska, ponieważ nie chciała, aby było ono wymienione. Ona i jej mąż byli szczególnie oddani dzieciom, a ich zaangażowanie nie zatrzymywało się na granicach województw czy krajów. Świadczy o tym fakt, że oboje zajmowali się także dziećmi w Afryce i np. zbudowali nową wioskę dziecięcą w Ugandzie. Nie dziwi więc, że Leokadia Donauer i jej mąż otrzymali wiele nagród za swoją działalność charytatywną w Neumarkt i w innych miejscach na świecie.

O. Feliks Gąsiorowski, ur. 19 listopada 1887 r. w Wąwolnicy, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 3 września 1908 r. (wiceprowincja praska, 1601). Święcenia kapłańskie otrzymał 2 lipca 1911 r. Zmarł 18 stycznia 1920 r. w Mościskach. Przebywał w Tuchowie, Wiedniu. Był lektorem w Juwenacie. Jego wątłe zdrowie nie pozwalało mu na pracę misyjną. Był człowiekiem bogatego życia wewnętrznego.

O. Jan Dochniak, ur. 4 lipca 1908 r. w Trzcieńcu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Zmarł w Toruniu, w dn. 19 stycznia 1992 r., w wieku 83 lat. Przebywał w Tuchowie, Warszawie, Wilnie, Krakowie Toruniu. W Warszawie i Elblągu pełnił posługę rektora. Był bardzo lubianym i szanowanym rektorem. Wiele pracował jako misjonarz. Był konsultorem, sekretarzem i wikariuszem Prowincjała. Odznaczał się pogodą ducha oraz humorem.

O. Dariusz Krzysztof Łysakowski, ur. 26 września 1965 r. w Tarnogrodzie, w diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Profesję zakonną złożył 22 września 1991 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 maja 1995 r. Zginął w wypadku samochodowym 19 stycznia 2001 r. w miejscowości Topki k. Kemerowa na Syberii, mając zaledwie 35 lat. Został pochowany w Tuchowie. Pracował w Siekierkach, Prokopiewsku, Kemerowie i Jurdze. Należał do Komisji Duszpasterstwa Młodzieży Konferencji Biskupów Rosji. Odznaczał się kapłańską gorliwością, radosnym usposobieniem, wrażliwością na ludzi biednych i opuszczonych, ufnością do Boga, miłością do Chrystusa i czcią do Matki Bożej. ITA. RUS.

O. Szymon Schrötter, ur. w 1777 r. w Robawach, w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1799 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1802 r. Zmarł 22 stycznia 1839 r. w parafii Leginy, w wieku ok. 62 lat. Po zniesieniu domu św. Benona pracował w diecezji warmińskiej jako wikary w Rogóżu, Świętej Lipce oraz jako administrator i proboszcz parafii Leginy.

Br. Józef - Bernard Wąż, ur. 30 stycznia 1888 r. w parafii Szarwark, w diecezji tarnowskiej. Będąc w Nowicjacie, po wybuchu I Wojny Światowej, został wzięty do wojska. Często pisał listy z pola walki, w których wyrażał swe przywiązanie do Zgromadzenia. W nocy 23 stycznia 1917 r. został zastrzelony w czasie walki na froncie bukowińskim. Zginął w wieku 28 lat. Został pochowany w miejscowości Jakobeny, na Bukowinie, w dzisiejszej północnej Rumunii.

O. Józef Kania, ur. 23 stycznia 1885 w Klikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 18 listopada 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 59 lat. Przebywał w Mościskach, Lwowie, Krakowie, Kościanie. Pracował jako lektor w Studentacie. Został superiorem tymczasowego hospicjum we Lwowie. Był rektorem w Tuchowie i Warszawie, gdzie wybudował kościół pod wezwaniem św. Klemensa. Pracował także na misjach gorliwie i owocnie przez długie lata. Odznaczał się sumiennością. Był twardy w przeciwnościach i wymagający od siebie.

Oblat Ryszard Józef Peryt, ur. 9 marca 1947 w Zielonej Górze. Reżyser, aktor, profesor sztuk teatralnych, twórca inscenizacji oper barokowych, klasycznych i dziewiętnastowiecznych oraz polskich prawykonań oper dwudziestowiecznych. Jako jedyny na świecie zrealizował wszystkie dzieła sceniczne autorstwa Wolfganga Amadeusa Mozarta. Inscenizował również utwory oratoryjne. Pełnił funkcję dyrektora artystycznego Sceny Operowej Teatru Narodowego w Warszawie (1996–1997) oraz Polskiej Opery Królewskiej (2017−2019). W dn. 24 grudnia 2011 został oblatem Zgromadzenia Redemptorystów (2011-2019). Rekolekcje przed przyjęciem tytułu odbył w domu nowicjatu Redemptorystów Prowincji Warszawskiej w Lubaszowej. Zmarł 23 stycznia 2019 po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej. Pogrzeb miał początkowo odbyć się kościele Redemptorystów p.w. św. Benona w Warszawie przy ulicy Pieszej, przy której Artysta mieszkał przez wiele lat, aktywnie uczestnicząc w życiu liturgicznym i braterskim wspólnoty. Miał spocząć w kwaterze Redemptorystów na Cmentarzu Wolskim. Ceremonia pogrzebowa ostatecznie odbyła się w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Mszy św. przewodniczył kard. Kazimierz Nycz, a homilię wygłosił o. Jacek Salij OP. Ciało naszego Oblata spoczęło zaś w Panteonie Wielkich Polaków Świątyni Opatrzności Bożej. Prof. Peryt został laureatem nagrody TOTUS TUUS za osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej (2018). Wśrod ważniejszych odznaczeń otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany mu pośmiertnie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę (2019) za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej opery, za działalność charytatywną i społeczną, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce.

O. Ignacy Józef Brewka urodził się 29 lipca 1934 r. w Gliwicach. Zmarł w Resistencia, 25 stycznia, w wieku 82 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Profesję zakonną w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela złożył 31 sierpnia 1953 r., a śluby wieczyste 2 sierpnia 1958 r. Święcenia prezbiteratu przyjął z rąk abp. Włodzimierza Jasińskiego 26 czerwca 1960  r. w Tuchowie. Odbył tirocinium pastoralne w Krakowie.  Przed wyjazdem na misje pracował jako duszpasterz i katecheta. Do Argentyny przybył  w dn. 24 stycznia 1967 r. Początkowo pracował jako wikariusz w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Resistencia. Był kolejno proboszczem w parafii pw. Ducha Świętego w Posadas (Misiones), a następnie parafii pw. Matki Bożej z Lourdes w Quilmes. Tam także pełnił funkcję dyrektora szkoły podstawowej i średniej (colegio). Od 1999 r. pracował ponownie jako duszpasterz w parafii w Resistencia.

Br. Ivanor Borges de Oliveira należał do Wiceprowincji Bahia, powołanej do istnienia przez Prowincję Warszawską Redemptorystów (1992). Brat Ivanor urodził się w São João do Meriti (Rio de Janeiro), 29 listopada 1940 roku. Jako świecki wolontariusz przybył do miasta Rui Barbosa w Bahia, gdzie później mieszkał w latach 1974-1976. W tym okresie utrzymywał kontakty z Seminarium São Geraldo w Potim (São Paulo), pragnąc zostać bratem redemptorystą w Prowincji São Paulo. W 1976 r. został zaproszony do pracy w Sanktuarium Bom Jesus da Lapa, w którym się rozmiłował, a zwłaszcza w jego ruchu pielgrzymkowym. W 1977 roku odbył formację w seminarium Santo Afonso w Aparecida i został przyjęty jako brat zakonny. W 1980 roku odbył nowicjat w São João da Boa Vista, a w dn. 1 lutego 1981 r. złożył pierwsze śluby zakonne i został przeniesiony do Sacramento, w Minas Gerais. W sierpniu 1981 r. przybył do Bom Jesus da Lapa w Bahia. W 1986 r. zamieszkał we wspólnocie Una, która została mocno osłabiona stratą o. Waldemara Gałązki (26.02.1986). Powrócił do Sanktuarium Bom Jesus da Lapa, gdzie w dn. 22 lutego 1987 r. złożył profesję wieczystą. Od 1993 do 1996 roku posługiwał we wspólnocie redemptorystów w Senhor do Bonfim. W 1997 roku powrócił znów do Bom Jesus da Lapa i pozostał tam przez krótki czas. Od lutego 1997 r. udal`się bowiem do wspólnoty redemptorystów w portugalskim mieście Porto, w prowincji Lizbona, gdzie pracował do września 1998 roku. Po powrocie, w 1999 roku został przeniesiony do Senhor do Bonfim, w Bahia. Posługiwał tu  do 2004 roku, kiedy to został ponownie włączony w zespół duszpasterski Sanktuarium Bom Jesus da Lapa. W latach 2008-2014 był dyrektorem Fundacji Bom Jesus i Radia Bom Jesus, udzielając się cały czas przy Sanktuarium Bom Jesus. W 2017 roku został przeniesiony do Sanktuarium i Wspólnoty Nossa Senhora d’Ajuda w Porto Seguro, gdzie pozostał do kwietnia 2022 roku. Od maja 2022 roku przebywał we wspólnocie Beato Gaspar, w Bom Jesus da Lapa. Zmarł na nowotwór żoładka w dn. 28 stycznia 2023 r., w wieku 82 lat, w szpitalu SAMUR, w Vitória da Conquista (Bahia), gdzie był hospitalizowany od 16 stycznia 2023 r. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa.

Br. Kazimierz Jabłoński, ur. 3 marca 1874 r. w parafii Grzybno, na Pomorzu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1902 r. Zmarł 29 stycznia 1940 r. w Warszawie, w wieku 65 lat. Przebywał w Tuchowie, Krakowie, Maksymówce, Warszawie. Był ogrodnikiem, ekonomem, zakrystianem, furtianem. Ofiarnie pracował dla dobra wspólnoty i klasztorów. Odznaczał się usłużnością i pobożnością.

O. Józef Stach, ur. 15 lutego 1864 w Domaradzu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1889 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 lipca 1895 r. Zmarł 29 stycznia 1949 r. w Gliwicach, przeżywszy 84 lata. Przebywał w Mościskach, Krakowie. Był znakomitym kaznodzieją. Przez długie lata pracował na misjach. Wraz z ojcami Bernardem Łubieńskim i Wojciechem Styką należał przez dłuższy czas do czołówki misjonarzy w Polsce. Był konsultorem prowincjalnym i domowym oraz ekonomem. Odznaczał się wielką praktycznością w życiu. Podziwiano jego ducha modlitwy i zgadzania się z Wolą Bożą.

Br. Stanisław Sochacki, ur. 3 maja 1883 r. w Jaśle, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1909 r., w ówczesnej polskiej wiceprowincji praskiej. Zmarł w Krakowie 31 stycznia 1937 r., w wieku 53 lat. Przebywał w Mościskach, Krakowie, Tuchowie. Pracował jako krawiec. Był administratorem Chorągwi Maryi. Wiele się modlił i prowadził intensywne życie wewnętrzne.

O. Ignacy Kałucki, ur. 3 października 1933 r. w Woli Rzędzińskiej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 kwietnia 1958 r. Zmarł 31 stycznia 2005 r. w Warszawie, przeżywszy 71 lat. Z racji zdrowotnych przebywał i pracował w Warszawie. Był wykładowcą na kursach katechetycznych w Prymasowskim Instytucie Katechetycznym. Pomagał w duszpasterstwie, pełnił dyżur spowiedniczy w kościele sióstr wizytek, w kościele św. Anny, św. Jakuba oraz Matki Bożej Królowej Świata. Był zawsze uśmiechnięty, pogodny, wrażliwy, ceniony przez studentów.

O. Józef Witek, ur. 4 października 1934 r. w miejscowości Bielowy k. Dębicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Zmarł 31 stycznia 2014 r. w Toruniu, osiągnąwszy wiek 79 lat. Pracował jako misjonarz. Przebywał w Tuchowie, Krakowie, Warszawie, Skarżysku-Kamiennej, Braniewie, gdzie był przełożonym, Elblągu, Paczkowie, Szczecinku, i Toruniu.

« NOVEMBER ÷ FEBRUARIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia / DL